Szelki pasa głównego

Szelki pasa głównego stosowano już w czasie I wojny światowej - głównie w kawalerii. Stosowanie szelek w Reichswehrze, a następnie w Wehrmachcie jest (ze względu na mnogość formacji je wykorzystujących, jak i ich typów) zagadnieniem dość szerokim. Szelki były jednym z najbardziej podstawowych (i jednocześnie popularnych) elementów wyposażenia, albowiem podtrzymywały pas, zwiększając znacznie komfort noszenia całego ekwipunku. Wyróżniamy dwa typy szelek:

Szelki kawaleryjskie, które stosowane były w jednostkach kawalerii niemal nieprzerwanie od I wojny światowej. Szelki te były wykonane z 3 skórzanych pasków o zmiennej geometrii. Tylny pasek o szerokości 2cm był prosty na całej długości, a na jego końcu znajdował się hak (z początku aluminiowy, w późniejszym okresie wojny stalowy) ze skórkową maskownicą. Dwie taśmy przednie miały część naramienną szeroką na około 3cm, która przy końcach zwężała się do 2cm. Na końcu zwężenia zamontowane były aluminiowe lub stalowe haki (krótsze od haka tylnego), które były mocowane do D-ringów ładownic. Szelki kawaleryjskie były także wydawane oficerom innych formacji, dlatego też ten typ szelek określany jest również jako "oficerskie". Żołnierzom Luftwaffe wydawano szelki typu kawaleryjskiego, które w początkowym okresie (tj. latach 1935 - 1942) wykonych w brązowym kolorze. Późniejsze szelki wykorzystywane przez Luftwaffe w niczym nie różnią się od szelek kawaleryjskich/oficerskich.

Szelki piechoty zostały wprowadzone w kwietniu 1939 r., dlatego też stosuje się w stosunku do nich kolekcjonerskie oznaczenie typu „M39”. Ich wczesna wersja (tj. do 1942 r.) wykonana była w całości z czarnej skóry i aluminiowych okuć. Szelki te składały się z dwóch taśm głównych zakończonych aluminiowymi klamrohakami, dwóch szelek pomocniczych regulowanych knopikami lub przesuwkami (zakończonymi D-ringami), a także tylnej szelki zakończonej zanitowanym hakiem. Taśmy główne miały w 2/3 swojej długości doszyte D-ringi, które wraz z szelkami pomocniczymi służyły do przypinania tornistra lub A-ramy. Wersje szelek produkowana po 1942 r. miały nieco uproszczone szycie, a aluminiowe okucia zastąpiono stalowymi. Sama idea konstrukcji nie uległa jednak zmianie.

W środowisku kolekcjonerskim jeszcze do niedawna toczyły się ożywione dyskusje nt. tego, kiedy szelki piechoty zostały wprowadzone oraz jakim oddziałom wydawano je w pierwszej kolejności. Poprzez analizę materiału zdjęciowego dowiedziono, iż w 1939 r. szelki tego typu występowały głównie u podoficerów, jednakże były to przypadki sporadyczne.  Od 1941 r. szelki te występowały już bardzo często u żołnierzy różnych formacji. Nie znalazły potwierdzenia twierdzenia, iż szelki te trafiały głównie do np. grenadierów pancernych czy cyklistów. Szelki te, jeśli tylko była taka możliwość, wydawano wszystkim żołnierzom liniowym.

Dla żołnierzy walczących na froncie południowym i afrykańskim stworzono specjalnie szelki parciane. Ich konstrukcja nie odbiega jednakże znacząco od konstrukcji skórzanych szelek piechoty. Szelki te, jak sama nazwa wskazuje, były praktycznie w całości wykonane z party, a jedynym elementem skórzanym w szelkach tropikalnych/późnowojennych, była skórzana podkładka pod tylny O-ring i (czasami) szlufki szelek pomocniczych. Określenie „późnowojenne” zostało tu użyte raczej w znaczeniu zastępcze, albowiem szelki te były tańsze w produkcji od szelek skórzanych, dlatego też od 1944 r. wydawano je także żołnierzom walczącym na innych teatrach wojny. Należy podkreślić, iż szelki tego typu pojawiają się często na zdjęciach oraz we wspomnieniach żołnierzy z bitwy normandzkiej. Także na ziemiach polskich znajduje się takie szelki lub ich pozostałości. Szelki tropikalne miały zawsze stalowe okucia, lakierowane zazwyczaj na jasno-szary kolor.

          Brązowe szelki Luftwaffe typu kawaleryjskiego.

Szelki późnowojenne, z charakterystycznym oszczędnościowym tylnym hakiem.

Szelki tropikalne/późnowojenne oszczędnościowe.

Nietypowe szelki piechoty w kolorze brązowym. Okucia stalowe świadczą o środkowym/późnym okresie wojny.   

Powrót