Kurtka zimowa

Kurtka zimowa (tzw. parka) stosowana była w komplecie z Winterwendehose (spodniami zimowymi) i była wydawana żołnierzom tylko przed lub w trakcie okresu zimowego. Pierwsze parki (głównie w kolorze szarym) pojawiły się na froncie w okresie zimy 1942 i 1943 r. Produkowano także parki w kamuflażu Splittertarnmuster oraz w końcowym okresie wojny - Sumpftarnmuster.

Parki były odwracalne, po lewej stronie były białe. Kurtki były ocieplane watoliną (mielone szmaty, odpady tekstylne itp.) oraz posiadały kaptur (nieocieplany), a także ściągacz w pasie. Zakładano je na mundur sukienny, co dawało zabezpieczenie przed zimnem nawet przy dużych mrozach.

Kurtki te były raczej lubiane przez żołnierzy, miały jednak pewne wady, wśród których należy wymienić przede wszystkim brak odporności na wodę oraz dość szybkie zbijanie się watoliny w bryły, które to wady  znacznie zmniejszały ich walory użytkowe.

Pomysł stworzenia ciepłych kompletów zimowych powstał po pierwszej zimie spędzonej przez Niemców na froncie wschodnim. Stosowane dotąd sukienne płaszcze okazały się niewystarczające w warunkach surowej rosyjskiej zimy. Warto dodać, że w zimie 1941 r. jedynie Luftwaffe zadbała odpowiednio wcześnie o zimowe umundurowanie dla swoich żołnierzy - wydano wtedy głównie futrzane kożuchy oraz czapki.

Komplet (kurta oraz spodnie) zimowy odwrócony białą stroną na zewnątrz.

Komplet zimowy (kurtka oraz spodnie) odwrócony mysioszarą (Mausgrau) stroną na zewnątrz.

Powrót