Tarnjacke
Kurtka kamuflażowa
Kurtki kamuflażowe zostały wprowadzone na wyposażenie oddziałów polowych Luftwaffe w 1942 r. Początkowo otrzymały ja oddziały artylerii przeciwlotniczej oraz oddziały ochrony lotnisk, a w późniejszym okresie także pułki polowe i pułki strzelców.
Kurtki kamuflażowe były wykonane z bawełnianego drelichu zadrukowanego jednostronnie kamuflażem Splittertarnmuster 41 (zwanym również Splittertarnmuster B), charakterystycznym dla Luftwaffe. Kurtki miały dwie zewnętrzne kieszenie i jedną wewnętrzną. Kołnierz (w celu ochrony przed zimnem, tudzież wiatrem) można było postawić i zapiąć specjalnym językiem. W późniejszym okresie wojny (pod koniec 1944 roku) pojawiły się także kurtki w kamuflażu Sumpftarnmuster 44.
Tarnjacke w kamuflażu Splittertarnmuster B założone na Fliegerbluse M40 - widoczne dwie zewnętrzne kieszenie.
Tarnjacke w kamuflażu Splittertarnmuster B z postawionym kołnierzem.
Tarnjacke w kamuflażu Splittertarnmuster B z wyraźnie widocznym języczkiem służącym do spinania kołnierza. Zwracają uwagę naramienniki w kamuflażu używane w dywizjach polowych.
Wewnętrzna strona Tarnjacke w kamuflażu Splittertarnmuster B - widoczna wewnętrzna kieszeń.
Tarnjacke w kamuflażu Sumpftarnmuster 44.
Oryginalne Tarnjacke w kamuflażu Splittertarnmuster B Unteroffizier-a Flak z brązowym wyposażeniem oraz czapką M43 z obszyciami (orłem oraz bączkiem) naszytymi na trapezie.
Oryginalne Tarnjacke w kamuflażu Sumpftarnmuster 44.
